Wanneer je aan onze kinderen komt, kom je aan ons!
In het hart van winkelcentrum Amsterdamse Poort werd op donderdagavond 26 januari 2017 geprotesteerd tegen de arrestatie van een twaalfjarige jongen eerder die week, omdat hij in het winkelcentrum zou hebben gefietst. Een van de sprekers was Jerry Afriyie. Lees hieronder zijn betoog.
Ik heb gehoord dat jullie boos zijn. Dat is mooi! Het werd tijd dat jullie boos werden. Het werd tijd dat wij bij elkaar kwamen om een signaal af te geven aan agenten die ons behandelen als 3/5de deel mensen. Witte agenten die onze wijken binnenstormen met hun witte superioriteit en zwarte agenten die van de gelegenheid gebruik maken om hun eigen mensen aan te vallen. Agenten die op onze kinderen jagen als dieren en daarna wegkomen met een verzonnen verhaal. Agenten die onze ouders, op weg naar de kerk of naar het werk, tegenhouden en vernederen. Agenten die het hele jaar door onze huizen binnenvallen, op zoek naar ongedocumenteerde migranten. Agenten die ons met getrokken pistolen onder schot houden, in de boeien slaan en vervolgens roepen ‘foutieve aanhouding’.
Zoals u ziet heeft de politie een ander woord voor etnisch profileren. Namelijk ‘foutieve aanhouding’. En hiermee is alles gezegd. Wat ging er fout, wie treft blaam, wat gaat er gebeuren met de benadeelden? God mag het weten. Politiegeweld wordt structureel in de doofpot gestopt.
Al die zogenaamde foutieve aanhoudingen, foutieve huisinvallen, foutieve mishandelingen, foutief fouilleren en foutieve bedreigingen; het gaat van kwaad tot erger. De traumatische ervaringen die gepaard gaan met de ‘foutieve aanhouding’ lijken geen indruk op de politie te maken. Dat is ook logisch als foutief gedrag als macho wordt gezien en beloond wordt met een streep en aanzien binnen de korps. Maar de gemeenschap die geterroriseerd wordt, de gemeenschap die constant over de schouder moet kijken voor foutieve politieagenten, daar wordt niet naar omgekeken. Die wordt weggezet als emotioneel. In plaats van verantwoording krijgen wij een drogreden. En moeten wij als gemeenschap verder in de wetenschap dat het morgen weer kan gebeuren. Dit is mijn vaders generatie overkomen, dit is mij overkomen en ik houd mijn hart vast: want mijn zoon van 13 jaar wacht hetzelfde lot.
Velen van jullie keken naar de beelden en zagen een jongetje. Een zwart jongetje: als je niet kleurenblind bent. Je zag een kind van iemand anders, aangeslagen en je vond het zielig. Ik aan de andere kant, ik zag mijn zoon. Ik zag hoe mijn kind vernederd werd. Ik zag mijn zwarte parel, in de boeien geslagen en overdonderd. Ik zag in de ogen van mijn zoon, hoe alle liefde vervangen werd door angst. Ik zag het lichaam van mijn zoon in gevangenschap, als voorbeeld voor de hele buurt om te zien. Dit is wat ik zag. Ik zag geen andermans kind, ik zag mijn eigen kind. En als ik erbij was geweest, dan was hij nooit met die agenten meegegaan of wij gingen samen. Want als wij het niet doen, wie gaat onze kinderen beschermen? Wanneer je aan onze kinderen komt, kom je aan ons!
En ik wil niet horen dat er goede agenten zijn. Als ze er zijn, waarom staan ze niet hier met ons? Waarom hebben zij geen protestenborden in hun handen? Waarom grijpen zij niet naar hun hart wanneer wij naar ons hart grijpen? Waarom huilen zij niet met ons mee, wanneer onze harten huilen?
Als een jongetje van 12 in Amsterdam West was gearresteerd omdat hij in een winkelcentrum fietste, iets waaraan velen van ons zich dagelijks schuldig maken, was het dan zo vreedzaam gelopen? Als dit in Heemskerk was gebeurd… Laten wij eerlijk zijn: dit zou nooit in Heemskerk gebeuren. Lieg ik? Als ik lieg moeten jullie het zeggen. Laat dit de laatste keer zijn dat wij onze kinderen overleveren aan mensen die ze liever opsluiten dan op laten groeien.
Het is tijd om voor onze kinderen op te komen. De volgende keer wacht je niet tot anderen opstaan, de volgende keer loop je meteen naar het politiebureau en eis je opheldering en verantwoording.
Beste bewoners, vrienden, familie, als je straks naar huis gaat geef jouw kind, broertje of zusje een warme knuffel. Want onze kinderen hebben het hard nodig. Neem dit kind en zijn ouders mee in jullie hart, gebeden en gedachten. Straks gaan wij naar huis en zij moeten op zoek gaan naar een manier hoe zij deze traumatische ervaring achter zich kunnen laten. En dat zal niet makkelijk zijn.
Foto: Johan Jansen